Dag 7/7 Le Hohwald naar Barr

Vandaag alweer de laatste dag. Een tocht van zo'n 20 km met 400 hm, via het kloostercomplex van Monte Saint-Odile naar Barr. Na een heel lekker en gezellig ontbijt in de auberge zijn we weg. Ik heb de vermoeidheid van gisteren blijkbaar goed verteerd want ik heb er zin in. De temperatuur is in ieder geval ideaal. 

De route verloopt via mooie single track paadjes, lichtjes stijgend door het bos. Dat maakt dat deze routes ook populair zijn onder mountainbikers, en omdat het zondag is, kom ik er een heleboel tegen. Hoe dichter ik bij het klooster kom hoe meer wandelaars ik tegen kom. Dat klooster blijkt een keigroot complex te zijn met een hotel, liefst 4 restaurants en natuurlijk ook een imposant kloostergebouw. Omdat ik tijd zat heb, hou ik er een lange stop om alles eens te bekijken, te genieten van het machtige uitzicht over de Vogezen en een koffietje te drinken. Van hieruit is het nog zo'n 700 meter dalen naar Barr. Dat stadje heeft duidelijk veel Duitse invloeden qua bouwstijl. Alleen is het ook hier allemaal zo uitgestorven en gesloten...

Gelukkig heeft mn hotel een self service koelkast voor de gasten. 

Het was me weer een week. Ik heb het gevoel dat het twee verschillende tochten waren. De eerste 3 dagen volop asfalt in een verzengende hitte, de volgende dagen zalig door de bossen van de vogezen. Ik had er nog wel een paar dagen had willen bij doen, maar dat zal dan voor volgend jaar zijn. 

Dag 6/7 Van Schirmeck naar Le Hohwald

Vandaag staat de zwaartse tocht van de week op het programma, van Schirmeck naar Le Hohwald. Twee oerfrans klinkende namen als je het mij vraagt. Ik heb veel lyrische commentaren gehoord over deze etappe dus de verwachtingen zijn hoog...

Rond acht uur trek ik de deur van mn airbnb dicht en na een stop bij de bakker gaat het direct de hoogte in, zelfs met trappen.

Eerste stop is het kasteel van Schirmeck. Daarna blijft het minder steil stijgen. 

Na een 6 kilometer kom ik aan het concentratiekamp Struthof. Daar word je toch altijd wel stil van. Daarna gaat het verder omhoog tot aan Champ du feu. 

De boslandschappen zijn prachtig, het weer is zonnig, de temperatuur ideaal. Toch zijn er wat minder uitzichtpunten dan ik gedacht had. Wel meer wandelaars, en ook mountainbikers. 

Iets voor 4 kom ik in Le Hohwald aan. Het dorp lijkt me een beetje vergane glorie, en dan al zeker qua horeca. Mijn logement voor vandaag ligt nog een eind buiten het dorp de berg op. Dat ziet er in ieder geval ok uit. De teller geeft net geen 27 km aan, met iets meer dan 900 hoogtemeters. Mn lichaam zegt dat dat wel genoeg is geweest. Gelukkig serveren ze ook een avondmaaltijd, zodat ik geen voet meer hoef te verzetten. 

Dag 5/7 Col du Donon naar Schirmeck

Vandaag een korte etappe van maar 11 km, en dus eigenlijk een halve rustdag. 

Ik slaap een beetje uit, neem uitgebreid ontbijt en iets na 10 uur stap ik terug het bos in. De club des Vosges heeft bordjes met een gewijzigd traject. Dat staat gek genoeg wel op mn osm map, maar niet op de gps-track die ik heb. Ik volg gewoon de bordjes, want de route is hier in de streek ongelooflijk goed aangegeven, niet enkel met tekens maar ook met wegwijzers en afstanden. Het is aangenaam wandelen in het zonnetje dat gefilterd wordt door het bos, maar het ademt niet dezelfde sfeer als gisteren, vooral door de nabijheid van de hoofdweg. 

Rond de middag ben ik al in Schirmeck. Ik doe eerst nog wat boodschappen en trek dan naar mn appartement dat via airbnb gehuurd heb. 

Morgen staat de Koninginne-etappe op het programma. 24 km en iets meer dan 900 hoogtemeters naar Le Hohwald. Eigenlijk gelijkaardig aan gisteren, ik hoop dat het even mooi wordt.

P.s., de foto van het hert is van gisteren

Dag 4/7 Abreschviller naar Col du Donon

Toen ik vanmorgen rond half acht de deur dicht trok van "mijn" hotel, was het een andere wereld. Grijs, en zo'n 18 graden. Ik stak beide armen in de lucht en slaakte een klein kreetje van blijdschap. Eerst even een koffie drinken en wat ontbijtknabbelen in de bar/tabac/superette verderop, dan een keilekker belegd broodje scoren bij de bakker en hop weg waren we, de eerste echte Vogezen-dag. Een tocht omhoog door de bossen naar de Donon, een bergtop zo'n 21 km verder en 860 m hoger. 

Van zodra ik uit het dorp ben maakt het asfalt plaats voor prachtige boswegen en paadjes. De weg is eigenlijk één grote geleidelijke klim, met op het einde een echte top. Ik geniet met volle teugen. De temperatuur is ideaal, al maakt de hoge luchtvochtigheid wel dat ik soms nog kletsnat ben als het steviger naar boven gaat. Het zorgt ook voor feeërieke taferelen. Aan de Belle Roche blijf ik wat langer zitten. zo'n mooi uitzicht met al die wolkenslierten tussen de beboste bergflanken. Ik meen hier zelfs een locatie van de fictiereeks GR5 te herkennen. 

Het bos is soms echt donker en dreigend en stil. Ik geniet met volle teugen. Heel de weg kom ik echt niemand tegen. Ik heb het gevoel dat na het hotel, ik vandaag heel de Vogezen voor mij alleen heb. 

Dat gevoel verdwijnt wel als ik uiteindelijk aan de voet van de echte klim naar de Donon kom. Een geote groep van tientallen franse pubers houdt er een pauze. Ik zet me wat verder om ook even te rusten en wat te drinken maar als plots een van de begeleiders teken geeft dat ze gaan vertrekken haast ik me om ze voor te zijn. Daar wil ik niet tussen zitten tijdens de klim, en ik zet een stevige pas in. Bezweet overbrug ik de laatste 150 hoogtemeters, om dan te ontdekken dat er op de top nog een tweede groep joelende schooljeugd staat. 

Lang gaan we hier niet blijven, want ik had al lang begrepen dat de mist die tussen bomen hing een mooi Panorama in de weg ging staan, en inderdaad, buiten het eerder vreemde romeinse tempelbouwwerk, was er niets van uitzicht te zien. Een kleine domper, maar de tocht was al zo mooi geweest...

Ik daal af aan de andere kant, en het rumoer van de kinderen was nog maar net verstomd of daar steekt voor mij een hert het pad over. Het blijft lang genoeg staan om een foto te nemen en springt dan de struiken in. Prachtige afsluiter van een top-dag. Het asfalt van de voorbije dagen is bijna vergeten.

Dag 3/7 Gondrexange naar Abreschviller

Omdat het vandaag de heetste dag belooft te worden en ik toch zelf ontbijt moet voorzien ben ik heel vroeg opgestaan. Na een warm trekkersontbijt verlaat ik iets na 6 uur mn kota. Gelukkig is de temperatuur in dat ding vannacht goed gezakt en heb ik toch nog behoorlijk kunnen slapen. 

Vol goede moed begin ik aan de volgende etappe: 23km en iets meer dan 400 hoogtemeters. Het eerste uur is zalig wandelen, al is het weer volledig asfalt. Vrij snel na de start volgt de bewegwijzering een ander traject dan de route op de kaart of mijn gps-track. Ik weet dat er wijzigingen zijn geweest om de drukke N4 autoweg te kunnen passeren dus ik volg de nieuw uitziende pijlen, en dat blijkt de juiste keuze.

De saaie asfaltbanen staan in stil contrast met het mooie landschap dat zich in de verte meer en meer aftekent. 

Een eind voor Saint Quirin duiken we eindelijk het bos in. Dat scheelt niet alleen 10 graden in temperatuur maar is ook zo veel mooier. Ik ben er helemaal alleen. Spijtig genoeg geen wilde dieren gezien, die vinden het waarschijnlijk ook te warm. De laatste beklimming naar Abreschviller is de mooiste. Ook hier is het traject aangepast, maar goed aangegeven. 

Iets na 12u kom ik aan bij het hotel.

Tot mijn grote ontsteltenis hangt er een papier dat het hotel gesloten is wegens vakantie. Ik heb echter al een reservatie sinds februari. Ik kijk eens binnen maar alles is stikdonker. Ik weet dat er maar één hotel in het dorp is, maar ik begin een beetje rond te kijken. Plots staat er een mevrouw buiten die mij roept. Blijkt dat ze mij al een tijdje probeert te bellen, dat ze alle emailadressen kwijt zijn en mij niet kon bereiken. Inderdaad moeilijk als ze voor het kenteken van België nog dat van Duitsland ervoor zet. Ik mag dus overnachten, maar er is geen service en geen ontbijt. Ik zou ze zo kunnen omhelzen. Een heel hotel voor mij alleen, en er is een koelkast op de kamer! Na een verkwikkende douche ga ik wat te eten halen bij de bakker. De thermometer bij de apotheek geeft 38° aan. 

dag 2/7 van Assenoncourt naar Godrexange

Gisterenavond een hele leuke avond gehad bij "une nuit a la campagne". Dit leuke adresje ligt pal op de Gr5, biedt 2 gezellige en gerieflijke kamers aan, én een lekkere avondmaaltijd en ontbijt. En dat allemaal voor een spotprijs. De andere gast was een fietsende Vlaming, en we hebben tot laat gebabbeld. 

Vanmorgen met de gastvrouw afgesproken om al om 6u30 ontbijt te hebben. Ze was wel twintig minuitjes te laat maar toch was ik al om half acht op pad. 

Ik vreesde een beetje dat de route vandaag meer van hetzelfde asfaltliedje ging zijn als gisteren, maar dat viel heel goed mee. Het eerste uur was alvast mooi en rustig bos en veld. Ik was nog maar 5 minuten weg en een hele familie everzwijnen kompleet met een boel biggetjes kruiste voor mij de weg, op zo'n 100 meter afstand. 

Na Fribourg en Les Bachats volgt wel wat asfalt, maar dikwijls is het een autovrij jaagpad dus het valt wel mee. Ondertussen is het al ferm opgewarmd, en de wind die het gisteren wat draaglijk maakte ontbreekt nu. 

Ik was dan ook heel blij dat het stuk langs het kanaal grotendeels in de schaduw lag. Rond 13 u ben ik in Godrexange. Ik stop eerst bij de bakker/kruidenier/bar/viesvergunningverkoper in het dorp voor 2 koude drankjes en een eclair die ik ter plaatse op het terras naar binnen werk. Daarna verder naar de camping waar ik een kota gehuurd heb. Een soort van houten hutje. Het staat pal in de zon. Het ziet er zelfs uit als een sauna... Enfin, er is een koelkast, een soort van douche, een ventilator en een waterkoker. Meer heb ik vandaag niet nodig. Ik hoop alleen dat ik het straks wat afgekoeld krijg.

Morgen wordt het nòg heter. Dan wil ik om 6 uur beginnen met wandelen. 

Dag 1/7 Vic-sur-seille naar Assenoncourt

De eerste wandeldag. Vanmorgen vroeg opgestaan, en om 7 uur stap ik, ontbeten en wel, het hotel in Nancy uit richting place de la Republique om de bus te nemen naar het startpunt, of toch één van de bussen, want ik moet nog overstappen. De bestuurster is zo vriendelijk me er op te wijzen dat ik mn ticketje ook op de tweede bus mag gebruiken. 

Iets voor 9 staan we terug waar we vorig jaar geëindigd zijn. Omdat de bushalte école niet wordt aangedaan( wegens geen school) sta ik wel helemaal aan de andere kant van het dorp. + 1 km dus. 

Vol goede moed vliegen we er in. De temperatuur is nog draaglijk en er staat een aangename wind. Voor Marsal is een mooi stuk door de velden waar je echt niemand tegen komt. Genieten! 

Vanaf Marsal, langs Blanche Eglise en tot ver na Dieuze is het echter al asfalt wat de klok slaat. Dat valt toch wel tegen. Zeker omdat het kwik ondertussen toch al wel boven de 30 graden is geklommen.

In Dieuze is één van de vier kebab-zaken open en ik koop er een flesje gekoelde frisdrank dat ik rustig leeg drink in de ge airconditionde ruimte. We kunnen er weer tegen. Net voor Tarquimpol is er nog een mooi stukje natuur waar naast schaduw ook ooievaars en een joekel van een muskusrat te spotten valt. De laatste 2 kilometers zijn wel tanden bijten, maar om half vier en met 28 km op de teller kom ik bij de chambre dhote aan. Daar wacht toch wel een gevulde koelkast zeker. 

De hitte was mede door de wind nog wel te doen, maar de pakweg 20km asfalt maakten dit toch een van de minst mooie etappes die ik tot nu toe gedaan heb. Ach, misschien was het gewoon de combinatie met het gebrek aan schaduw en de afstand... het is allemaal relatief he. Morgen wacht volgens mij nog een gelijkaardige etappe naar Gondrexange, maar daarna komen de vogezen toch wel dichtbij...