Onze laatste volledige dag in Patagonië is aangebroken. Morgenavond zullen we het vliegtuig nemen naar Buenos Aires, om van daaruit naar Europa te vliegen.
Vandaag hebben we echter nog mooie plannen : de Perito Moreno Gletsjer, een van de beroemdste gletsjers van het land, en misschien wel van de wereld. Niet zozeer omdat het de grootste is - hij is natuurlijk wel heel groot - maar omdat de 70 meter hoge muren van ijs eindigen in het gletsjermeer, vlakbij een landtong die relatief makkelijk bereikbaar en dus te bezichtigen is.
We worden na het ontbijt opgehaald aan ons logies, voor een busrit van anderhalf uur. Onderweg vertelt onze gids Carolina over de omgeving en over de gletsjers, hetgeen best interessant is. Als we na het betalen van het inkomgeld voor het nationaal park onderweg, de eerste glimpsen opvangen van de gletsjer is het ooh en aah door de hele bus. Niet alleen voor de gletsjer zelf, want die is nog zo'n 8 km ver, maar voor het hele landschap, want naast de gletsjer is ook nog eens een prototype van een fotogenieke berg neergepoot. Ook ik kan niet wachten tot we gestopt zijn voor een fotostop.
De optionele boottocht van een uur op het gletsjermeer besluiten we niet te doen omdat we die in Torres del Paine al gedaan hebben. In de plaats daarvan hebben we wat meer tijd om via de "passerelles" - metalen loopbruggen die over een paar kilometer tot vlakbij de gletsjer lopen - de gletsjer in al zijn glorie te bewonderen en een "paar" foto's te nemen. Het blijft een adembenemend zicht.
woensdag 16 maart 2016
dinsdag 15 maart 2016
Laguna Capri & Mount Fitz Roy
Onze laatste volledige dag in El Chalten, toch gepromoot als "El capital nacional del trekking", waren we toch er op gebrand om een mooie wandeling te maken naar een van de uitzichtpunten op de machtige massieven rondom ons. Het lago del Torre, het gletsjermeer van de Cerro Torre, was door de harde wind en onze wankele gezondheid nog net iets te hoog gegrepen, maar de tocht naar laguna Capri, dat op het pad ligt naar de Fitz Roy (de hoogste berg van het gebied), moest wel kunnen. Het was een wandeling van in totaal een uur of 5, met als beloning een fantastisch schouwspel van wolkenslierten en zonnestralen die mekaar afwisselden tegen de machtige Fitz Roy : een granieten toren die niet moet onderdoen voor de torens van Torres Del Paine.
Boven ons cirkelt geregeld een condor.
Na de wandeling houden we even halt in La Wafleria om de innerlijke mens te versterken. En geloof me, zo'n wafle "Chocobana" dat versterkt :-)
dinsdag 15/3
Vandaag keren we terug naar El Calafate, onze laatste echte stop vooraleer we terug naar huis keren.
El Calafate wordt de uitvalsbasis voor een bezoek aan de Perito Moreno gletsjer. Deze is wereldberoemd, en figureert spijtig genoeg dikwijls in filmpjes over de opwarming van het klimaat als er gigantische stukken van afbreken. De 3 uur durende terugrit is rustig en zonnig. Het landschap is fenomenaal uitgestrekt en volledig verlaten. Tussen El Chalten en El Calafate is er geen enkel ander dorp. Na onze bagage gedropt te hebben, gaan we op pad om het gletsjerbezoek te boeken, én om een terrasje te doen ! Het weer is zalig vandaag, en de cerveza artesanale smeekt om geproefd te worden. Vanavond afronden met een Argentijnse steak... er zijn slechter manieren om uit te bollen
Boven ons cirkelt geregeld een condor.
Na de wandeling houden we even halt in La Wafleria om de innerlijke mens te versterken. En geloof me, zo'n wafle "Chocobana" dat versterkt :-)
dinsdag 15/3
Vandaag keren we terug naar El Calafate, onze laatste echte stop vooraleer we terug naar huis keren.
El Calafate wordt de uitvalsbasis voor een bezoek aan de Perito Moreno gletsjer. Deze is wereldberoemd, en figureert spijtig genoeg dikwijls in filmpjes over de opwarming van het klimaat als er gigantische stukken van afbreken. De 3 uur durende terugrit is rustig en zonnig. Het landschap is fenomenaal uitgestrekt en volledig verlaten. Tussen El Chalten en El Calafate is er geen enkel ander dorp. Na onze bagage gedropt te hebben, gaan we op pad om het gletsjerbezoek te boeken, én om een terrasje te doen ! Het weer is zalig vandaag, en de cerveza artesanale smeekt om geproefd te worden. Vanavond afronden met een Argentijnse steak... er zijn slechter manieren om uit te bollen
zondag 13 maart 2016
Adiós Chile, hola Argentina de nuevo
Liefde is...alles delen in goede en in kwade dagen. Zo gezegd zijnde: de avond in onze laatste refugio kreeg ook ik keelpijn en stilaan begon ook de koorts zijn intrede te doen.
Vrijdag met de boottocht langs de schitterende Grey gletsjer kwam dus deels goed uit: gewoon zitten en genieten van een schouwspel van zon, ijs en water. Dat was echter zonder te beseffen welke windstorm we nadien gedurende 45 min zouden moesten doorstaan om van de aanlegsteiger te voet naar het hotel Grey te geraken. Eenmaal daar aangekomen, bleek onze transfer ons simpelweg "vergeten" te zijn, dus werd er in de haast nog vanalles geregeld om ons toch nog terug te brengen naar Puerto Natales. Afgepeigerd kwamen we terug aan bij "onze" Casa Lucy, die ons een fantastisch mooie en ruime kamer binnentroonde. Van alle logies die we tot nu toe hadden gehad, was dit wel echt het beste: fantastische ontvangst, zalig ontbijt, schitterende kamer, perfect gelegen in een gezellig stadje. Hadden we dit op voorhand geweten, we hadden hier een extra nacht geboekt.
Zaterdag 6u opstaan, want we moesten op tijd in het busstation zijn voor onze tocht terug naar Argentinië. Eerst een busreis naar El Calafate (incl. grensovergang). Toch wel bizar dat je eerst het kantoor hebt voor exit Chili, dan allen opnieuw de bus in moet om kleine 5 km verder weer allemaal uit te stappen en de migratie van Argentinië te passeren om binnen te komen. Als dat allemaal op zelfde plaats kan gebeuren, zou toch enorme tijdswinst zijn, niet? Soit, de formaliteiten brachten weinig problemen en stipt zoals voorzien kwamen we rond 14u aan in El Calafate. Ticketjes kopen voor bus richting El Chaltén en dan wachten tot afreis. Het was zalig mooi weer, dus zetten we ons ook buiten in het zonnetje, dat deed deugd. De busreis naar El Chaltén verliep ook weer supervlot en bij aankomst aan het dorpje, dat pas sinds 1985 bestaat, hield de bus halt bij de "wegpolitie". Het leek buiten koud en winderig, want paar hadden zelfs een bivakmuts aan. Naarmate er meer personen met een bivakmuts uit het kantoortje kwamen, we op hun vestje "investigaciones" konden lezen en er bovendien een grote hond meekwam, werd het al gauw duidelijk dat die bivakmutsen niet voor het klimaat waren. We werden "vereerd" met het bezoekje van 3 bivakkers en 1 hond die de bus van voor naar achter en terug doorliep. Alles was ok en we mochten verder rijden. Dit was toch eventjes een akelig gevoel, dat verwacht je niet op zo'n afgelegen plek, maar er zal waarschijnlijk toch wel een reden voor zijn. Hoewel we de hele dag zo goed als niets gedaan hadden, kwamen we heel vermoeid en nog steeds geveld door koorts aan bij ons logies, dat er weer heel goed uitzag. Gauw nog iets gaan eten en dan snel onder de wol.
Zondag 13/3.
We besluiten het spreekwoord "zondag, rustdag" deze keer eer aan te doen: uitslapen tot 8u, dan rustig ontbijten en zien hoe ziek we ons nog voelen om de dag verder in te delen.
Rudy blijkt door het ergste heen te zijn, maar ik heb deze ochtend nog koorts dus na het ontbijt trekken we terug de kamer in om nog te rusten. Na nog wat extra slaap besluiten we toch eventjes het dorpje te verkennen: het is immers prachtig zonnig weer, alleen heel veel wind, dus te mooi om heel dag binnen te blijven. Na wat middageten besluiten we een korte wandeling te maken naar de mirador de las Aguilas, blijkbaar helemaal niet moeilijk en met mooi uitzicht over de omgeving. Het was een goede keuze: de prachtige uitzichten, het stralende zonnetje en de wandeling doen ons enorm deugd. Langs de ene kant zagen we een dor landschap met een meer (Lago Viedma) en we draaien ons 180° en aanschouwen dan prachtige besneeuwde toppen van rond de 3000m hoogte, o.a. Cerro Torre. Het fototoestel moet weer duchtig werken en na de wandeling komen we zeer voldaan terug aan in ons logies.
Vanavond hebben we lekker gegeten in La Tapera, de bediening zeer vriendelijk en dus zeker een aanrader. Blijkbaar is dit een enorm gegeerd restaurant, want er was zelfs een "wachtkamer" voor gasten die niet onmiddellijk een tafeltje vrij hadden. Dat alleen al is een goed teken, zeker als je dan andere restaurants passeert waar er bijna geen enkel tafeltje bezet is. Een geslaagde afsluiter van een rustige zondag en hopelijk ook een afsluiter van de gezondheidsperikelen. Morgen zouden we toch graag de wandeling naar Laguna Torre doen.
Vrijdag met de boottocht langs de schitterende Grey gletsjer kwam dus deels goed uit: gewoon zitten en genieten van een schouwspel van zon, ijs en water. Dat was echter zonder te beseffen welke windstorm we nadien gedurende 45 min zouden moesten doorstaan om van de aanlegsteiger te voet naar het hotel Grey te geraken. Eenmaal daar aangekomen, bleek onze transfer ons simpelweg "vergeten" te zijn, dus werd er in de haast nog vanalles geregeld om ons toch nog terug te brengen naar Puerto Natales. Afgepeigerd kwamen we terug aan bij "onze" Casa Lucy, die ons een fantastisch mooie en ruime kamer binnentroonde. Van alle logies die we tot nu toe hadden gehad, was dit wel echt het beste: fantastische ontvangst, zalig ontbijt, schitterende kamer, perfect gelegen in een gezellig stadje. Hadden we dit op voorhand geweten, we hadden hier een extra nacht geboekt.
Zaterdag 6u opstaan, want we moesten op tijd in het busstation zijn voor onze tocht terug naar Argentinië. Eerst een busreis naar El Calafate (incl. grensovergang). Toch wel bizar dat je eerst het kantoor hebt voor exit Chili, dan allen opnieuw de bus in moet om kleine 5 km verder weer allemaal uit te stappen en de migratie van Argentinië te passeren om binnen te komen. Als dat allemaal op zelfde plaats kan gebeuren, zou toch enorme tijdswinst zijn, niet? Soit, de formaliteiten brachten weinig problemen en stipt zoals voorzien kwamen we rond 14u aan in El Calafate. Ticketjes kopen voor bus richting El Chaltén en dan wachten tot afreis. Het was zalig mooi weer, dus zetten we ons ook buiten in het zonnetje, dat deed deugd. De busreis naar El Chaltén verliep ook weer supervlot en bij aankomst aan het dorpje, dat pas sinds 1985 bestaat, hield de bus halt bij de "wegpolitie". Het leek buiten koud en winderig, want paar hadden zelfs een bivakmuts aan. Naarmate er meer personen met een bivakmuts uit het kantoortje kwamen, we op hun vestje "investigaciones" konden lezen en er bovendien een grote hond meekwam, werd het al gauw duidelijk dat die bivakmutsen niet voor het klimaat waren. We werden "vereerd" met het bezoekje van 3 bivakkers en 1 hond die de bus van voor naar achter en terug doorliep. Alles was ok en we mochten verder rijden. Dit was toch eventjes een akelig gevoel, dat verwacht je niet op zo'n afgelegen plek, maar er zal waarschijnlijk toch wel een reden voor zijn. Hoewel we de hele dag zo goed als niets gedaan hadden, kwamen we heel vermoeid en nog steeds geveld door koorts aan bij ons logies, dat er weer heel goed uitzag. Gauw nog iets gaan eten en dan snel onder de wol.
Zondag 13/3.
We besluiten het spreekwoord "zondag, rustdag" deze keer eer aan te doen: uitslapen tot 8u, dan rustig ontbijten en zien hoe ziek we ons nog voelen om de dag verder in te delen.
Rudy blijkt door het ergste heen te zijn, maar ik heb deze ochtend nog koorts dus na het ontbijt trekken we terug de kamer in om nog te rusten. Na nog wat extra slaap besluiten we toch eventjes het dorpje te verkennen: het is immers prachtig zonnig weer, alleen heel veel wind, dus te mooi om heel dag binnen te blijven. Na wat middageten besluiten we een korte wandeling te maken naar de mirador de las Aguilas, blijkbaar helemaal niet moeilijk en met mooi uitzicht over de omgeving. Het was een goede keuze: de prachtige uitzichten, het stralende zonnetje en de wandeling doen ons enorm deugd. Langs de ene kant zagen we een dor landschap met een meer (Lago Viedma) en we draaien ons 180° en aanschouwen dan prachtige besneeuwde toppen van rond de 3000m hoogte, o.a. Cerro Torre. Het fototoestel moet weer duchtig werken en na de wandeling komen we zeer voldaan terug aan in ons logies.
Vanavond hebben we lekker gegeten in La Tapera, de bediening zeer vriendelijk en dus zeker een aanrader. Blijkbaar is dit een enorm gegeerd restaurant, want er was zelfs een "wachtkamer" voor gasten die niet onmiddellijk een tafeltje vrij hadden. Dat alleen al is een goed teken, zeker als je dan andere restaurants passeert waar er bijna geen enkel tafeltje bezet is. Een geslaagde afsluiter van een rustige zondag en hopelijk ook een afsluiter van de gezondheidsperikelen. Morgen zouden we toch graag de wandeling naar Laguna Torre doen.
vrijdag 11 maart 2016
Ice ice baby
Ziezo, we hebben de laatste refugio bereikt. Het wandelwerk in Torres del paine zit er op. Het is een bewogen tocht geweest. Doordat ik eigenlijk vanaf de eerste moment ziek was (een of andere longinfectie of bronchitis of iets) heb ik iedere dag wel koorts gehad en bij iedere stijging zakte het tempo tot bijna nul omdat ik niet genoeg adem kreeg. Hierdoor hebben we wel enkele stukjes moeten skippen. Dat neemt niet weg dat we ondanks alles ook wel geluk hebben gehad. Met het weer bijvoorbeeld. Maar ook met de logistiek, en met de fijne mensen die we hebben leren kennen.
Nu zitten we dus in refugio Grey, gelegen aan de basis van de gelijknamige gletsjer en bijbehorend gigantisch gletsjermeer.
We moeten hier natuurlijk ook nog weg geraken en dat doen we dus in stijl: met een catamaran, die toeristen van een hotel aan de andere kant van het meer een gletsjertocht aanbiedt. Die boot meert even aan bij de hut zodat we kunnen opstappen en laveert dan langs de vele ijsschotsen die op het meer drijven om dan vlak langs de 3 gletsjertongen te manouvreren.
Het zicht is impressionant. De muren van ijs torenen boven de boot uit. Wat mij vooral opvalt is de mooie soms echt felblauwe kleur van het ijs. Het zijn abstracte kunstwerken van een zeldzame schoonheid. Op het dek van de catamaran klikken de sluiters van alle mogelijke verschillende fototoestellen en worden de eeuwenoude ijsmassa's vereeuwigd in talloze selfies. Om het ijsfestijn helemaal met een knaller af te sluiten vist de bemanning een klein ijsblok uit het water om voor iedereen een pisco sour te bereiden (een lokale cocktail) met echt gletsjerijs !
Dan zet de kapitein koers naar de overkant van het meer, een tocht van uurtje. Ik had het al gemerkt aan hoger wordende golven maar als we uitstappen aan een heel uitgestrekte zandbank is ie er dan : de patagonische wind. Twintig minuten moeten we ons richting de parking beuken.
Nu zitten we dus in refugio Grey, gelegen aan de basis van de gelijknamige gletsjer en bijbehorend gigantisch gletsjermeer.
We moeten hier natuurlijk ook nog weg geraken en dat doen we dus in stijl: met een catamaran, die toeristen van een hotel aan de andere kant van het meer een gletsjertocht aanbiedt. Die boot meert even aan bij de hut zodat we kunnen opstappen en laveert dan langs de vele ijsschotsen die op het meer drijven om dan vlak langs de 3 gletsjertongen te manouvreren.
Het zicht is impressionant. De muren van ijs torenen boven de boot uit. Wat mij vooral opvalt is de mooie soms echt felblauwe kleur van het ijs. Het zijn abstracte kunstwerken van een zeldzame schoonheid. Op het dek van de catamaran klikken de sluiters van alle mogelijke verschillende fototoestellen en worden de eeuwenoude ijsmassa's vereeuwigd in talloze selfies. Om het ijsfestijn helemaal met een knaller af te sluiten vist de bemanning een klein ijsblok uit het water om voor iedereen een pisco sour te bereiden (een lokale cocktail) met echt gletsjerijs !
Dan zet de kapitein koers naar de overkant van het meer, een tocht van uurtje. Ik had het al gemerkt aan hoger wordende golven maar als we uitstappen aan een heel uitgestrekte zandbank is ie er dan : de patagonische wind. Twintig minuten moeten we ons richting de parking beuken.
donderdag 10 maart 2016
Men against forces of nature: wandeling naar Grey gletsjer
Vanmorgen weer luxueus kunnen uitslapen tot 7u. Genieten want het zal waarschijnlijk niet meer zo vaak voorvallen. Het ontbijtbuffet was net zoals de voorbije dagen: koffie, thee, toast, roereieren en confituur. Maar het smaakte weer goed. We namen ook ineens afscheid van onze Oostenrijkse vrienden: zij zouden hier al de catamaran nemen naar Pudeto. Rond 9u zetten ook wij, volledig gepakt en gezakt, koers richting laatste logies: refugio Grey aan het gelijknamige meer en gletsjer. Ingepakt was ook letterlijk te verstaan:
Het waait echt stevig en soms zit er ook wat nattigheid tussen en dus hebben we voor de eerste keer onze volledige regen uitrusting aan. Net zo windstil als het gisteren was, net zo hard waait het vandaag. Stilte voor de storm bestaat dus echt wel....
Vol goede moed wandelden we dus recht tegen de wind in, op sommige plaatsen echt wel hevig (55 km/u), maar dat was eigenlijk nog niets vergeleken met de storm op het pinguïn eiland. Het landschap is weer helemaal anders, we starten door een kleinere vallei waar we langzaam uitklimmen. Als we na een uurtje of zo een eerste glimp van het Lago Grey te zien krijgen vallen ons direct de fel witblauwe ijsschotsen op die er in ronddrijven. En we zijn nog niet eens in de buurt van de gletsjer! Op de mirador naar de gletsjer was het toch even concentreren want daar waaide je bijna van het plateau. Snel dus de nodige foto's nemen en dan verder richting refugio. De wandeling ging vooral door bos, weer een heel ander zicht dan gisteren. Jammer genoeg bleken vele bomen verbrand door een bosbrand en de natuur deed hier zijn best om terug op te leven. Kort na de middag arriveerden we in onze refugio, waar we bij een pintje en koffie blij waren de W-trekking goed beëindigd te hebben. Aangezien de zon er plotseling doorkwam, besloten we gauw nog even te gaan wandelen naar de volgende mirador. We stonden even later nog niet fijn buiten of het was weer helemaal grijs en het miezerde lichtjes. Eén ding staat vast: wisselvalligheid troef in Torres del Paine. De kleine wandeling naar de mirador bood een mooi uitzicht op de gletsjer.
Terug in de refugio zagen we onze Duitse vrienden weer terug en bij de bar praatten we bij over de voorbije dagen, fotografie, reizen, etc. Nog even dutje doen en dan was het weer tijd voor het avondeten, waarna rond 21u bij velen de pijp weer uit was en we richting bed trokken.
Terwijl ik dit nu schrijf, valt de regen met bakken uit de hemel, begonnen net voor het avondmaal. Als dat geen geluk is, weet ik het niet: de afgelopen dagen hebben we fantastisch weer gehad, zodat we volop hebben kunnen genieten van de prachtige landschappen. Morgen nog een afsluiter met een boottocht langs de gletsjer. Hopelijk regent het dan niet meer en maken zonnestralen er een fantastisch schouwspel van. Laten we hopen. Slaapwel!
Het waait echt stevig en soms zit er ook wat nattigheid tussen en dus hebben we voor de eerste keer onze volledige regen uitrusting aan. Net zo windstil als het gisteren was, net zo hard waait het vandaag. Stilte voor de storm bestaat dus echt wel....
Vol goede moed wandelden we dus recht tegen de wind in, op sommige plaatsen echt wel hevig (55 km/u), maar dat was eigenlijk nog niets vergeleken met de storm op het pinguïn eiland. Het landschap is weer helemaal anders, we starten door een kleinere vallei waar we langzaam uitklimmen. Als we na een uurtje of zo een eerste glimp van het Lago Grey te zien krijgen vallen ons direct de fel witblauwe ijsschotsen op die er in ronddrijven. En we zijn nog niet eens in de buurt van de gletsjer! Op de mirador naar de gletsjer was het toch even concentreren want daar waaide je bijna van het plateau. Snel dus de nodige foto's nemen en dan verder richting refugio. De wandeling ging vooral door bos, weer een heel ander zicht dan gisteren. Jammer genoeg bleken vele bomen verbrand door een bosbrand en de natuur deed hier zijn best om terug op te leven. Kort na de middag arriveerden we in onze refugio, waar we bij een pintje en koffie blij waren de W-trekking goed beëindigd te hebben. Aangezien de zon er plotseling doorkwam, besloten we gauw nog even te gaan wandelen naar de volgende mirador. We stonden even later nog niet fijn buiten of het was weer helemaal grijs en het miezerde lichtjes. Eén ding staat vast: wisselvalligheid troef in Torres del Paine. De kleine wandeling naar de mirador bood een mooi uitzicht op de gletsjer.
Terug in de refugio zagen we onze Duitse vrienden weer terug en bij de bar praatten we bij over de voorbije dagen, fotografie, reizen, etc. Nog even dutje doen en dan was het weer tijd voor het avondeten, waarna rond 21u bij velen de pijp weer uit was en we richting bed trokken.
Terwijl ik dit nu schrijf, valt de regen met bakken uit de hemel, begonnen net voor het avondmaal. Als dat geen geluk is, weet ik het niet: de afgelopen dagen hebben we fantastisch weer gehad, zodat we volop hebben kunnen genieten van de prachtige landschappen. Morgen nog een afsluiter met een boottocht langs de gletsjer. Hopelijk regent het dan niet meer en maken zonnestralen er een fantastisch schouwspel van. Laten we hopen. Slaapwel!
woensdag 9 maart 2016
Van los Cuernos naar Paine Grande
Deze ochtend om 7u opgestaan, na een redelijk goede nacht, dit is op deze reis echt wel luxueus uitslapen in vergelijking met de voorbije weken. Om 7.30u schuiven we aan voor het ontbijt en zowel ons Oostenrijks als Duits koppel waar we ondertussen goed mee opschieten, hebben jammer genoeg een minder rustige nacht gekend: eerst een feestje onder de camping gangers en dan koude (het flirtte vannacht rond het vriespunt). Maar het ontbijt van toast, roereieren en dulche de leche met warme thee of koffie doet al deugd. We wensen elkaar een fijne dag toe en reppen ons naar de kamer om alles klaar te maken voor de wandeling naar ons volgende logies. De thermometer geeft bij Rudy echter 39°C aan, dus snel beslist dat we geen zijsprongetje maken naar de Valle Francés maar wel zsm Paine Grande trachten te bereiken. Het is weerom een stralende dag en bovendien zo goed als windstil. We krijgen prachtige uitzichten te zien over de meren en zijn bovendien getuige van paar lawines van de Francés glacier. Door de windstilte is het meer van Skottsberg zo goed als een spiegel: de bergen en wolken worden bijna perfect weerkaatst in het water. Wat een natuurpracht! Vroeg in de namiddag bereiken we onze refugio: de grootste van allen en lijkt dus eerder een hotel, weliswaar prachtig gelegen aan de oevers van Lake Pehoe. Eventjes lijkt het erop dat we de hele kamer voor onszelf hebben, maar uiteindelijk zijn alle 6 bedden toch benomen. Een warme douche kikkert ons op en terwijl Rudy wat rust en probeert te slapen, kijk ik vanuit ons venster naar de oevers van het meer, met de aanlegkade van de catamaran die een hele hoop wandelaars naar de andere kant van het meer gaat brengen. Om 19u is het weer etenstijd en onze Oostenrijkse vrienden komen ook net aangeslenterd. Het eten is meer buffet vorm nu, maar smaakt aanzienlijk beter dan gisteren. We praten honderduit met de Oostenrijkers maar rond 21u besluiten we onze bedjes op te zoeken. Morgen wacht er immers nog een wandeldag, de laatste van de W-trekking met als orgelpunt de Grey gletsjer. Belangrijk dus goed te recupereren om deze laatste inspanning tot een goed einde te brengen. Buenas noches! Que duerman bien!
dinsdag 8 maart 2016
Langs het Lago Nordernskjold
Na een redelijk goede nachtrust zagen we geleidelijk aan de zon opkomen boven de vallei onder een stralend blauwe hemel. Nochtans was het wreed koud buiten, dus we waren blij ons te kunnen opwarmen met warme thee, toast en roereieren. Na het ontbijt terug inpakken en onze box lunch meenemen voor de wandeling naar de volgende refugio, die van Los Cuernos. Al snel wandelden we in het zonnetje, maar droegen toch nog een laag of 3. Op de 50ste breedtegraad staat zon niet gelijk met hitte. Nu weten we waarom we al die weken al merinos, fleece, softshell en andere warme spullen meesleuren. De Patagonische wind maakt het er niet warmer op en op sommige momenten waait die vrij stevig, wat we ook vanuit de verte merken aan de golven op het Lago Nordernskjold. Wat we gisteren geklommen hebben, dalen we nu geleidelijk aan terug af, met prachtige uitzichten op o.a. de Torres van de andere kant, besneeuwde flanken, het blauwe meer, etc. Het is op deze weg al een heel pak rustiger, want hierlangs wandelen enkel de refugio en camping logés en niet meer de dagstappers. Nochtans, alhoewel er wordt gezegd dat Torres del Paine in the middle of nowhere ligt, hebben we helemaal niet dat gevoel. Je komt iedere 5 minuten wel iemand tegen in eender welke richting.
Rond 15u bereiken we Los Cuernos, een gezellige refugio inclusief bar. We drinken een theetje terwijl we genieten van zicht op het meer om daarna wat te gaan rusten: sinds zaterdag voelt Rudy keelpijn en tijdens de wandeling vandaag last van kortademigheid. Als de thermometer dan ook nog eens 38°C aangeeft, is het zeker tijd voor een rustpauze. Om 19u schuiven we aan voor het avondmaal, vandaag weeral rijst maar dit keer met stuk vlees. Het smaakt net iets minder goed dan gisteren. We zien onze collega's van de refugio van deze ochtend terug en praten nog gezellig na in de bar over verschillende reiservaringen. Rond 21u wensen we elkaar een goede nachtrust toe en spreken we af voor het ontbijt morgen. Hopelijk is de koorts dan verdwenen en kunnen we de volgende etappe van de W inzetten. Fingers crossed & slaapwel!
Rond 15u bereiken we Los Cuernos, een gezellige refugio inclusief bar. We drinken een theetje terwijl we genieten van zicht op het meer om daarna wat te gaan rusten: sinds zaterdag voelt Rudy keelpijn en tijdens de wandeling vandaag last van kortademigheid. Als de thermometer dan ook nog eens 38°C aangeeft, is het zeker tijd voor een rustpauze. Om 19u schuiven we aan voor het avondmaal, vandaag weeral rijst maar dit keer met stuk vlees. Het smaakt net iets minder goed dan gisteren. We zien onze collega's van de refugio van deze ochtend terug en praten nog gezellig na in de bar over verschillende reiservaringen. Rond 21u wensen we elkaar een goede nachtrust toe en spreken we af voor het ontbijt morgen. Hopelijk is de koorts dan verdwenen en kunnen we de volgende etappe van de W inzetten. Fingers crossed & slaapwel!
maandag 7 maart 2016
Puerto Natales en Torres del Paine, el fin del mundo
Gisteren zijn we vanuit Punta Arenas vertrokken voor een busreis van een kleine 3 uur naar Puerto Natales, de uitvalsbasis voor de W-trekking in Torres de Paine. In Natales aangekomen in het busstation hadden we eerst echter nog wat werk: bustickets voor rit naar inkom van Torres del Paine en ineens ook de bustickets naar El Calafate voor zaterdag. Dan richting onze B&B, uitgebaat door de heel charmante Lucy. Een heel gerieflijke kamer, dat zag er weer dik in orde uit. Dan tijd om het stadje te verkennen. Veel is er niet te zien, maar onder een stralende zon liepen we voorbij de Plaza de Armas richting rivier. Zeer mooi uitzicht daar op de omgeving en bovendien prachtige kleuren schakeringen. Fotomoment! Bovendien was het zondag en de plaatselijke kinderen / jeugd amuseerden zich op het speelplein. Dan nog passeren in de enige supermarkt open op zondag voor het inslaan van trekking proviand. Blijkbaar waren we niet alleen: de rekken mueslibars, koekjes en chocolade waren zo goed als geplunderd, maar met nodige alertheid vonden we toch alles wat we wilden hebben. Missie geslaagd, nu terug naar logies voor douche en dan lekker gaan eten. En dat het lekker was, is zeker: de picada van Carlitos werd bevolkt door zowel locals als trekkers volk. Het eten was goede dagelijkse kost en dat doorgespoeld met een lekkere Chileense Casillero del Diablo. Mmmmmm, we waren voldaan en aangesterkt voor een goede nachtrust.
Om 5.30 liep de wekker weer af, superlekker ontbijt om 6.00u om dan nog de laatste spullen in onze trekkers rugzak te laden. Stipt 7u zeiden we Lucy tot ziens tot vrijdag en stapten opnieuw richting busstation. Zo vroeg in de ochtend, dan denk je geen kat te zien. Wrong! Gewoon de meute rugzakken volgen en je geraakte er wel. Stipt 7.30u zette de bus vaart richting ingang TDP. Over openbaar vervoer tot nu toe niets dan lof: stipt tot op minuut, comfortabel, netjes, we kunnen echt niet klagen.
Een kleine 1,5u later stonden we bij Laguna Amarga, de ingangspoort voor het park. De drommen trekkers kreeg duidelijke regels: formulier invullen, betalen, formulier afgeven, safety video bekijken en dan je correcte vervoersmiddel nemen voor je volgende bestemming. Het was duidelijk: dit is een goed geoliede machine die toelaat groot aantal toeristen het park op allerlei manieren te leren kennen: in refugio's, in hotels, op campings of als dagtoerist. Voor ieder wat wils. Wij nemen nog een laatste bus richting hotel Las Torres en daar aangekomen, kunnen we eindelijk onze wandeling naar refugio El Chileno inzetten. Het is ineens een pittige klim van kleine 2u. Onze refugio ligt in vallei aan riviertje, mooi! Na registratie en nodige documenten, drinken we nog iets en vatten daarna wandeling aan naar Base de Torres. Het pad loopt door mooi bos, met de nodige riviertjes. De Torres liggen echter volledig in de wolken dus klein beetje ontgoocheld keren we terug naar de refugio. We rusten een beetje, socializen wat met de andere gasten en genieten van een redelijk avondmaal, weerom met een glaasje Casillero. Nog een beetje praten maar dan kruipt iedereen vroeg onder de wol. Rond 22u is het hier muisstil, behalve de rivier die onvermoeid blijft doorstromen. Slaapwel!
Een kleine 1,5u later stonden we bij Laguna Amarga, de ingangspoort voor het park. De drommen trekkers kreeg duidelijke regels: formulier invullen, betalen, formulier afgeven, safety video bekijken en dan je correcte vervoersmiddel nemen voor je volgende bestemming. Het was duidelijk: dit is een goed geoliede machine die toelaat groot aantal toeristen het park op allerlei manieren te leren kennen: in refugio's, in hotels, op campings of als dagtoerist. Voor ieder wat wils. Wij nemen nog een laatste bus richting hotel Las Torres en daar aangekomen, kunnen we eindelijk onze wandeling naar refugio El Chileno inzetten. Het is ineens een pittige klim van kleine 2u. Onze refugio ligt in vallei aan riviertje, mooi! Na registratie en nodige documenten, drinken we nog iets en vatten daarna wandeling aan naar Base de Torres. Het pad loopt door mooi bos, met de nodige riviertjes. De Torres liggen echter volledig in de wolken dus klein beetje ontgoocheld keren we terug naar de refugio. We rusten een beetje, socializen wat met de andere gasten en genieten van een redelijk avondmaal, weerom met een glaasje Casillero. Nog een beetje praten maar dan kruipt iedereen vroeg onder de wol. Rond 22u is het hier muisstil, behalve de rivier die onvermoeid blijft doorstromen. Slaapwel!
zondag 6 maart 2016
Torres del Paine - W-trekking
Na 2 dagen in Punta Arenas, wat ons zuidelijkste punt van de reis (en het zuidelijkste waar we ooit geweest zijn) was, zijn we weer op weg naar onze volgende bestemming. Dat is Puerto Natales, een paar honderd kilometer naar het noorden en de uitvalsbasis voor wandelingen in Torres del Paine national park.
Hoewel heel onze reis al een grote belevenis is geweest, zou dit toch het orgelpunt van ons Patagonisch avontuur moeten worden. Morgen beginnen we immers aan de wereldberoemde W-trekking van Torres del Paine. 5 dagen zullen we van berghut naar berghut trekken om deze uitzonderlijke natuurpracht te kunnen aanschouwen. Symbool van Torres del Paine zijn de iconische 3 torres, 3 granieten rotsformaties die boven de bergen uittorenen en op menig cover van reisgidsen prijken. Het is ook de allereerste keer dat Marleen en ik samen op meerdaagse rekking gaan. We zullen wel zo licht mogelijk bepakt zijn omdat we zoals gezegd in berghutten gaan slapen en daar ook vol pension zullen krijgen + beddengoed of slaapzak. Hierdoor kunnen we onze rugzak beperken tot reservekledij, regenpak, drank en lunch + powerfood voor onderweg. Oh ja, en fotomateriaal natuurlijk. De reservaties voor de hutten hebben we al van juli vorig jaar omdat de plaatsen zo beperkt en gewild zijn.
Omdat het park zo afgelegen is (160 km van het dichtstbijzijnde dorp) is er zelfs geen gsm-ontvangst en ook geen elektriciteit in de hutten. Het zal dus een kleine week radiostilte zijn.
zaterdag 5 maart 2016
Isla Martha en Isla Magdalena penguin colony
Het is nog half donker als we te voet door de verlaten straten van Punta Arenas wandelen. We zijn goed ingeduffeld want we zijn hier echt aan het einde van de wereld en dat voel je toch wel.
Als we aan het kantoortje van Solo Expediciones aankomen wordt al snel duidelijk dat we niet alleen zijn. De tour is volledig volboekt en ze hebben zelfs hun grotere boot moeten inzetten. Dat betekent zo'n 65 medevaarders. Eerst gaat het in een paar busjes in een half uur naar de aanlegsteiger waar het heel robuust uitziende vaartuig op ons ligt te wachten. Daar waait het toch al stevig, al is het water vrij vlak. We worden allemaal aan boord geholpen, en krijgen allemaal een reddingsvest om.
De vaart naar het eerste eiland duurt zo'n 40 minuten. Isla Martha is een reservaat waar geen mensen mogen komen, en dus dobberen we met de boot tot vlak voor de kust. Het eiland wordt bewoond door wel een kwart miljoen (!) aalscholvers, en verschillende families zeeleeuwen. De uitwerpselen van de vogels en de zeeleeuwen vormen een indringende stank die duidelijk tot op de boot te ruiken is. De zeeleeuwen maken bovendien redelijk wat kabaal, en sommigen komen nieuwsgierig naast de boot zwemmen. Het is een machtig schouwspel.
Daarna zetten we koers naar isla Magdalena, waar een grote kolonie van Magelaan-pinguins zijn thuis heeft. Hier mogen we wel aan land gaan, en een uurtje rondlopen op het eiland, weliswaar tussen afgebakende paden om de nesten niet te verstoren.
Het is al laat op het seizoen, en dus zijn al een heleboel dieren richting zee vertrokken, maar toch zijn er nog een groot aantal, vooral jonge pinguïns aanwezig. De dieren blijken zich van onze aanwezigheid absoluut niets aan te trekken. Zelfs als ze in hun hol zitten, op een meter van het pad, kijken ze eens ongeïnteresseerd, en doen dan alsof er niets aan de hand is.
We zijn echter nog maar pas aangemeerd of de wind komt plots sterk opzetten. Zo sterk dat we halverwege het pad naar de vuurtoren die in het midden van het eiland staat, al moeite hebben om recht te blijven staan. Omdat het eiland uit zand en rots bestaat, worden we echt gezandstraald.
De storm die voorspeld was, blijkt dan toch aangekomen te zijn. De gids gebaart dat we sneller naar de boot terug moeten omdat de zee ruwer aan het worden is.
Terug op de boot kiezen we direct terug het ruime sop. Sop is er zeker want er zijn nu al serieus wat witte koppen op de steeds hoger wordende golven te zien. De schipper zet zich schrap en loodst ons terug richting wal, hetgeen een uur gaat duren. De boot gaat soms onstuimig op en neer, en de helft van de passagiers hangt na een tijdje aan de achterreling, alle tinten van groen en grijs op het gezicht.
Na een uurtje meren we terug aan, flink uitgewaaid en weer een mooie herinnering rijker.
donderdag 3 maart 2016
Roadtrip naar Asuncion
Na ons supergeslaaagd verblijf hier op het drielandenpunt is het weer tijd om verder te trekken. Omdat de grenzen tussen de 3 landen allemaal gevormd worden door een brede rivier, en er geen brug is tussen Argentinië en Paraguay is de normale manier om naar Paraguay te geraken via Brazilië waar wel een brug is. Omdat de drommen toeristen die hier rondhangen allemaal van die weg gebruik maken betekent dat ook een keer extra aanschuiven aan de paspoortcontrole.
Marleen had echter ontdekt dat er wel een overzetdienst is tussen Argentinië en Paraguay. We hadden deze al gevonden op onze verkenningswandeling van 2 dagen geleden. Het is gewoon een ijzeren ponton waar een aantal autos opkunnen en dat voortgeduwd wordt door een boot. Onder het motto van eens niet de meute te volgen besluiten we van het er maar op te wagen. We nemen eerst een taxi naar de waterrand. Een kleine kabine doet dienst als douane en grenscontrole. Van aanschuiven hier geen sprake. Deze dienst wordt nauwelijks door toeristen gebruikt. De douanier zijn stempel staat zelfs nog op de verkeerde maand. De overtocht gaat heel vlot al moeten we wel onze regenjas bovenhalen omdat het even begint te regenen en op het ponton kan je nergens schuilen. Er staan een stuk of 5 auto's op maar wij zijn de enige voetpassagiers. Aan de overkant hetzelfde tafereel. Een weg met een douanekantoor, een winkel en een soort werfkeet die dienst doet als grenscontrole. De zoveelste stempel in ons paspoort en we staan weer in Paraguay.
Gelukkig staat er ook een taxi die ons naar de busterminal van Ciudad del Este kan brengen want hier staan we redelijk in the middle of nowhere. Van daaruit wacht een busreis van minstens vijf uur naar de Paraguayaanse hoofdstad. We moeten eerst nog een ticketje hebben. Er zijn verschillende maatschappijen die de trip maken en die ons allemaal als klant willen. Ze zijn gelukkig niet al te opdringerig en na wat rondshoppen vinden we er een met een extra comfortbus die snel vertrekt.
Comfortabel is ze zeker, maar snel niet echt. Over de 350 km doen we meer dan 7 uur ! Dat is gedeeltelijk te wijten aan de staat van de Paraguayaanse wegen, de vele stops waar dan ook nog eens hopen venters de bus op komen om hun waren te verkopen en op het einde ook het spitsuur van Asuncion. Dat laatste doen we nog eens helemaal over met taxi om naar ons hotel te gaan. 10 uur roadtrip met een veerpont, 3 taxis en 7 uur bus... dat verdient een afhaalpizza. Morgen is het PATAGONIA TIME !!! Opstaan om half 4...
Marleen had echter ontdekt dat er wel een overzetdienst is tussen Argentinië en Paraguay. We hadden deze al gevonden op onze verkenningswandeling van 2 dagen geleden. Het is gewoon een ijzeren ponton waar een aantal autos opkunnen en dat voortgeduwd wordt door een boot. Onder het motto van eens niet de meute te volgen besluiten we van het er maar op te wagen. We nemen eerst een taxi naar de waterrand. Een kleine kabine doet dienst als douane en grenscontrole. Van aanschuiven hier geen sprake. Deze dienst wordt nauwelijks door toeristen gebruikt. De douanier zijn stempel staat zelfs nog op de verkeerde maand. De overtocht gaat heel vlot al moeten we wel onze regenjas bovenhalen omdat het even begint te regenen en op het ponton kan je nergens schuilen. Er staan een stuk of 5 auto's op maar wij zijn de enige voetpassagiers. Aan de overkant hetzelfde tafereel. Een weg met een douanekantoor, een winkel en een soort werfkeet die dienst doet als grenscontrole. De zoveelste stempel in ons paspoort en we staan weer in Paraguay.
Gelukkig staat er ook een taxi die ons naar de busterminal van Ciudad del Este kan brengen want hier staan we redelijk in the middle of nowhere. Van daaruit wacht een busreis van minstens vijf uur naar de Paraguayaanse hoofdstad. We moeten eerst nog een ticketje hebben. Er zijn verschillende maatschappijen die de trip maken en die ons allemaal als klant willen. Ze zijn gelukkig niet al te opdringerig en na wat rondshoppen vinden we er een met een extra comfortbus die snel vertrekt.
Comfortabel is ze zeker, maar snel niet echt. Over de 350 km doen we meer dan 7 uur ! Dat is gedeeltelijk te wijten aan de staat van de Paraguayaanse wegen, de vele stops waar dan ook nog eens hopen venters de bus op komen om hun waren te verkopen en op het einde ook het spitsuur van Asuncion. Dat laatste doen we nog eens helemaal over met taxi om naar ons hotel te gaan. 10 uur roadtrip met een veerpont, 3 taxis en 7 uur bus... dat verdient een afhaalpizza. Morgen is het PATAGONIA TIME !!! Opstaan om half 4...
woensdag 2 maart 2016
Een duivels geslaagde dag
Na een weer vrij korte nacht in Puerto Iguazu gaan we voor het eerst op onze reis "uitgebreid" ontbijten aan het buffet van 4* hotel. Uitgebreid is het effectief, met lekker vers fruit en een resem aan zoete lekkernijen. We slaan de nodige energie in om er de hele dag tegen te kunnen, want het belooft een zeer actieve dag te worden.
Rond 8u nemen we de bus naar de Cataratas en na kleine 30 min staan we aan de ingang van het park.
We hebben geopteerd om de Argentijnse kant te bezoeken, blijkbaar wel de meest bezochte maar ook wel de mooiste en meest afwisselende zichten. In het park kiezen we direct voor de grootste attractie: La Garganta del diablo. Dit ligt het verste in het park en willen we liefst bezoeken met zo weinig mogelijk toeristen. Daarvoor nemen we 2 treintjes: het 1ste heeft amper medereizigers, dus we zijn enthousiast, maar aangekomen aan het 2de station is dat enthousiasme al heel pak minder. Pretparkachtige rijen wachtenden hadden blijkbaar hetzelfde idee. Dus schuiven we maar aan. Tot onze verbazing kunnen we nog mee met het eerstvolgende treintje, dat weliswaar volledig volgepropt is. We zitten met 4 op 1 bankje en een snelle rekensom geeft aan dat het treintje in 1 keer zomaar eventjes 320 personen vervoert, evenveel als onze airbus naar Buenos Aires.
Daarna is het een kleine km wandelen over ijzeren loopbruggen naar het spektakel en naarmate we dichter komen, zitten er meer en meer regendruppels in de lucht. We trekken onze regenjas aan en lopen dan op het platform waar die grote meute toeristen allen een selfie of foto willen hebben met de watervallen. Niet gemakkelijk in die drukte en vooral niet als er af en toe een grote geut water de bezoekers op een verfrissing trakteert. Een nachtmerrie voor fotografen en fototoestellen, maar Rudy heeft al een geluk een waterdicht toestel en da's echt wel nodig.
De Garganta is impressionant: massa's kolkend water dat met een grote kracht de dieperik induiken, onduidelijk waar naartoe. Wat een natuurfenomeen, zeker als je het lawaai hoort dat hiermee gepaard gaat.
Aangezien de volgende trein ondertussen aangekomen is, wordt het wat druk op het platform en keren we terug naar het treintje.
Volgende activiteit: wandeling van Circuito Inferior, zodat we de watervallen van onderaan kunnen bewonderen. Een klein uurtje wandelen we over goed aangelegde paden en passeren uitkijkpunten over een groot aantal watervallen, het Isla San Martín en de Garganta. We worden ook getrakteerd op wildlife dat zich duchtig laat fotograferen: de uraca (en niet al te schuchtere vogel) en een grote hoop coati's.
Onze dag is al geslaagd, maar is nog maar halverwege. We wandelen terug naar de ingang van het park via Sendero Verde en vatten dan de wandeling over de Sendero Macuco aan: naar een waterval met een natuurlijke zwemvijver langs een mooi tropisch groen pad. Het is duidelijk dat dit enkel voor de echte wandelaars is want we komen nog amper andere toeristen tegen. Moe maar zeker voldaan keren we terug naar de uitgang, passeren nog even het bezoekerscentrum en nemen dan de bus terug naar de stad.
Na een verkwikkende douche vinden we dat het hoog tijd is dat we onszelf eens goed trakteren: we hebben het verdiend! Jammer genoeg slikken we de laatste antibiotica, dus een lekker glaasje Argentijnse wijn moet nog eventjes wachten, maar de lomo de bife en de surubí die we in het restaurant over ons hotel besteld hebben, geven de dag ook nog eens een culinair hoogtepunt.
Dit was vandaag genieten pur sang!
Rond 8u nemen we de bus naar de Cataratas en na kleine 30 min staan we aan de ingang van het park.
We hebben geopteerd om de Argentijnse kant te bezoeken, blijkbaar wel de meest bezochte maar ook wel de mooiste en meest afwisselende zichten. In het park kiezen we direct voor de grootste attractie: La Garganta del diablo. Dit ligt het verste in het park en willen we liefst bezoeken met zo weinig mogelijk toeristen. Daarvoor nemen we 2 treintjes: het 1ste heeft amper medereizigers, dus we zijn enthousiast, maar aangekomen aan het 2de station is dat enthousiasme al heel pak minder. Pretparkachtige rijen wachtenden hadden blijkbaar hetzelfde idee. Dus schuiven we maar aan. Tot onze verbazing kunnen we nog mee met het eerstvolgende treintje, dat weliswaar volledig volgepropt is. We zitten met 4 op 1 bankje en een snelle rekensom geeft aan dat het treintje in 1 keer zomaar eventjes 320 personen vervoert, evenveel als onze airbus naar Buenos Aires.
Daarna is het een kleine km wandelen over ijzeren loopbruggen naar het spektakel en naarmate we dichter komen, zitten er meer en meer regendruppels in de lucht. We trekken onze regenjas aan en lopen dan op het platform waar die grote meute toeristen allen een selfie of foto willen hebben met de watervallen. Niet gemakkelijk in die drukte en vooral niet als er af en toe een grote geut water de bezoekers op een verfrissing trakteert. Een nachtmerrie voor fotografen en fototoestellen, maar Rudy heeft al een geluk een waterdicht toestel en da's echt wel nodig.
De Garganta is impressionant: massa's kolkend water dat met een grote kracht de dieperik induiken, onduidelijk waar naartoe. Wat een natuurfenomeen, zeker als je het lawaai hoort dat hiermee gepaard gaat.
Aangezien de volgende trein ondertussen aangekomen is, wordt het wat druk op het platform en keren we terug naar het treintje.
Volgende activiteit: wandeling van Circuito Inferior, zodat we de watervallen van onderaan kunnen bewonderen. Een klein uurtje wandelen we over goed aangelegde paden en passeren uitkijkpunten over een groot aantal watervallen, het Isla San Martín en de Garganta. We worden ook getrakteerd op wildlife dat zich duchtig laat fotograferen: de uraca (en niet al te schuchtere vogel) en een grote hoop coati's.
Onze dag is al geslaagd, maar is nog maar halverwege. We wandelen terug naar de ingang van het park via Sendero Verde en vatten dan de wandeling over de Sendero Macuco aan: naar een waterval met een natuurlijke zwemvijver langs een mooi tropisch groen pad. Het is duidelijk dat dit enkel voor de echte wandelaars is want we komen nog amper andere toeristen tegen. Moe maar zeker voldaan keren we terug naar de uitgang, passeren nog even het bezoekerscentrum en nemen dan de bus terug naar de stad.
Na een verkwikkende douche vinden we dat het hoog tijd is dat we onszelf eens goed trakteren: we hebben het verdiend! Jammer genoeg slikken we de laatste antibiotica, dus een lekker glaasje Argentijnse wijn moet nog eventjes wachten, maar de lomo de bife en de surubí die we in het restaurant over ons hotel besteld hebben, geven de dag ook nog eens een culinair hoogtepunt.
Dit was vandaag genieten pur sang!
Vamos a las cataratas !
Na een emotioneel en warm afscheid van de familie, schakelen we de reis een versnelling hoger. De laatste 6 dagen waren heel relaxt en super gezellig (afgezien van de voedsel-infectie dan...), en we zullen ons bezoek nooit vergeten.
Na de grens met Argentinië voor de 3de keer in 2 dagen overgestoken te hebben zitten we nu te wachten in de bus terminal van Posadas op de bus die ons naar Puerto Iguazu zal brengen. Deze keer rijden we overdag en dus zullen we hopelijk kunnen genieten van het mooie Argentijnse landschap. Morgen staan de langverwachte en wereldberoemde watervallen van Iguazu op het programma en daar zullen we een volledige dag zeker mee bezig zijn. Daarna reizen we door naar de hoofdstad Asuncion om dan het vliegtuig te nemen naar Patagonië.
Na de grens met Argentinië voor de 3de keer in 2 dagen overgestoken te hebben zitten we nu te wachten in de bus terminal van Posadas op de bus die ons naar Puerto Iguazu zal brengen. Deze keer rijden we overdag en dus zullen we hopelijk kunnen genieten van het mooie Argentijnse landschap. Morgen staan de langverwachte en wereldberoemde watervallen van Iguazu op het programma en daar zullen we een volledige dag zeker mee bezig zijn. Daarna reizen we door naar de hoofdstad Asuncion om dan het vliegtuig te nemen naar Patagonië.
Abonneren op:
Posts (Atom)