Avontuurlijk Paraguay

Na 2 dagen verplichte rust zijn we al wat meer in de plooi, en voelen ons sterk genoeg om terug op pad te gaan. Het is zondag en daarom is het voor de familie hier ook geen probleem om ons weer mee te nemen naar een volgende toeristische attractie, eentje die nog maar recentelijk als dusdanig wordt gepromoot : el Indio dormido (de slapende Indiaan). Recent is de attractie natuurlijk niet want het gaat over 3 bergen in het landschap die (met een flinke portie verbeelding) op een slapende indiaan lijken. In de middelste berg is een kloof die mits het nodige klauterwerk kan bereikt worden, en waar je vervolgens kunt in afdalen.
Hoe dichter we bij de bestemming komen hoe slechter de weg wordt. De eerste pakweg 10 km is de weg een brede kasseiweg waar een dun asfaltlaagje over gegoten is. Als ik zie aan welke snelheden over deze landwegen geraasd wordt, begrijp ik al beter waarom er op de hoofdwegen om de haverklap verkeersdrempels en soms hele verkeersheuvels zijn aangebracht. Het laatste stuk is onverhard, en de weg naar de parking is met een gewone auto nog amper te doen. Maar de parking is dan weer een perfect onderhouden vlak gazon, vreemd.
Een paar gidsen staan ons al op te wachten, dus we kunnen direct vertrekken. Het wordt al direct pittig. tijdens de klim naar boven. Geregeld hangen er touwen en trapladdertjes om wat te helpen.
Eens we de kloof bereiken is het helemaal oppassen. De hoogteverschillen zijn niet echt groot maar de kloof is zo smal dat direct zonlicht er nooit echt komt, en dus zijn alle stenen begroeid met mos. Dat geeft de kloof een heel mooi kleureffect, want hogerop zijn er wanden waar er wel zon komt en waar er bijna geen komt, en dus is er een schakering tussen fel groen en okergeel. Grijnzend laat ik m'n fototoestel z'n werk doen. Hier zijn we voor gekomen ...

Ai ai, geveld door voedselvergiftiging

Onze reis heeft een ietwat onaangename wending gekregen. Na een mooie dag met veel nieuwe indrukken en bezochte bezienswaardigheden, begonnen Marleen en ik ons ineens niet zo goed te voelen. Eerst viel het nog mee, maar het feit dat we na een lange dag geen honger hadden was al een teken aan de wand. Toen we 's avonds terug thuis arriveerden stonden we te trillen van de kou :  allebei hoge koorts, en 's morgens diarree van olympische proporties. Als ik ook nog eens begin over te geven is de beslissing al snel genomen om naar de dokter de gaan. Die "dokter" is een sanatorio, een medisch centrum met een spoeddienst maar toch geen hospitaal. Na wat onderzoeken wou de dokter zeker zijn dat we geen dengue koorts hadden en dus werd een bloedonderzoek gedaan. Na uren wachten kwam dan het verdict dat het om een voedselvergiftiging ging.
Dit alles heeft natuurlijk heel onze planning nogal overhoop gegooid. We zijn nu al een dag later en hoewel het al beter gaat zijn we toch nog niet echt in staat om te reizen. Daarom hebben we een bestemming in Paraguay geschrapt en blijven we nog wat langer bij Marleens familie. Dat vinden we natuurlijk niet erg, wij niet en zij zeker niet. Normaal waren we vandaag op weg geweest naar de wereldberoemde Iguazu watervallen, die zich bevinden in de buurt van het drielandenpunt tussen Brazilië, Paraguay en Argentinië. Die attractie willen we natuurlijk niet missen, en dus gaan we daar naartoe van zodra we een paar uur zonder toiletpot kunnen. Vandaar zal het dan rechtstreeks naar Asunción gaan (de hoofdstad van Paraguay), van waar we het vliegtuig zullen nemen richting Patagonië

Vandaag gaan we op missie

Hier in de hele wijde omgeving zijn er in de 17de eeuw door de Jezuïeten verschillende katholieke missies gebouwd. Die zijn destijds verlaten maar sommige van de ruïnes zijn goed bewaard gebleven. Twee ervan, Trinidad en Jesus liggen in de buurt, en die gaan we vandaag bezoeken. Al vroeg gaan we op pad. De sites zijn heel verzorgd, en door het vroege uur zijn ze ook bijna helemaal verlaten. We krijgen een goed beeld over de geschiedenis en de grootte van de nederzettingen. Over het verhaal rond de missies is ook een bekende film gemaakt : "The Mission" , en die is hier opgenomen.
Na de siesta trekken we naar Encarnación, de tweede grootste stad van Paraguay, op de grens met Argentinië. Hier hebben ze een paar jaar geleden een grote Costanera gebouwd. Dat is een wandeldijk, compleet met aangelegd strand, strandbars, go-carts, beach volleybal en ga zo maar door. Omdat Paraguay geen kustlijn heeft is dit duidelijk hét alternatief voor kusttoerisme. Alleen is hier het water dus geen zee maar de enorme Paraná rivier met aan de overkant Posadas in Argentinië.
's avonds stoppen we nog even aan de bancontact om effe 1.5 miljoen (!!!)  uit de muur te halen. We voelen ons eventjes miljonair, al is het maar in Guarani.

Adios Buenos Aires & Welkomst asado in Capitán Miranda

De tango avond in Café Los Angelitos was zeker een belevenis. 10 dansers, 5 muzikanten en 2 zangers gaven 1,5 uur het beste van zichzelf. In sneltrein tempo wisselden ze van outfit en type dans. Sommige stukken waren zeer traag en passioneel, andere dan weer zeer snel, kortom een mooie kennismaking met de ziel van tango.
Dinsdag was onze laatste dag in Buenos Aires en hebben we het openbaar busvervoer leren kennen: zeer snel, enorm veel verschillende lijnen en maatschappijen, de ene keer overvol en de andere keer dan weer zo goed als leeg. We startten de dag weer met een zeer gevarieerd ontbijt, waarna we richting Recoleta reden. We konden nog snel aanpikken bij de Engelse rondleiding in het kerkhof, bekend om zijn talrijke familiegraven, vooral ook de rustplaats van Evita Peron. Verschroeiende hitte en die graven boden aan iedereen welkome schaduw. Genoeg doden gezien en we namen de bus naar andere kant van centrum: de "gevaarlijke" buurt van La Boca, arme wijk vooral gekend voor artistieke schilderingen en de kleurrijke huizen. Enorm toeristisch, beetje Rue des Bouchers. Gelukkig vonden we een heel gezellig familierestaurantje met heel lekkere tostadito. Genoeg verkoeld slenterden we nog wat door deze wijk: zo gevaarlijk leek het ons niet direct, maar als je door paar steegjes keek, denk ik dat we toch niet zouden willen weten wat zich daar 's avonds laat zou afspelen. We keerden terug naar logies voor bagage en nu kozen we voor taxi richting Retiro.

Om 18.55u stipt zetten we koers richting Posadas, op 1ste rij bovenaan in de colectivo, full view van omgeving en coche cama om ons volledig neer te vleien. De service was excellent, het aantal uren slaap was beperkt maar door de vele ruimte toch goed geslapen. Nog een snel ontbijtje rond 6.30h en bijna stipt op tijd arriveerden we in Posadas, waar tia Greta en Ricardo ons stonden op te wachten. Hartelijke ontvangst, honderduit vertellen en zonder problemen de grensposten in Argentinië en Paraguay gepasseerd. Eenmaal thuis bij tia Greta was het nadien een komen en gaan van familieleden, die al eens kwamen kijken naar die Belgische familie. In de late namiddag zijn we naar de koeienmelkerij van tia Annemarie geweest: alles nog super ambachtelijk. Ook tio Guido passeerde, met zijn motocicleta en melkkan achteraan vastgebonden om melk te gaan leveren aan de locale buren. Geweldig!!! Nadien nog wat bijpraten, terwijl de grill voor asado geleverd werd en vanaf 20h kwam iedereen druppelsgewijs toegestroomd, met drank of lekkers voor het avondmaal. De enorme spiezen werden gevuld met grote hompen vlees en draaiden er lustig op los boven de smeulende kolen. Een feestmaal met vlees, sopa Paraguaya, maniok, chipa, salade en een enorme welkomsttaart: de 41 aanwezigen lieten het zich, net als wij 2, duchtig smaken. Dat alles doorgespoeld met de nodige frisse pilsbiertjes (want rond 22u was het nog steeds 26°C), het was geslaagd. Iets na middernacht konden we dan ons bedje opzoeken (het is nl.morgen weer werken voor de meesten), blij dat we hopelijk wat kunnen bijslapen na die busnacht. Buenas noches Capitán Miranda en calle Hellemans. Que duerman bien.

Feeling hot hot hot

Na een wel heel vlotte passage door de grenscontrole en de douane op het vliegveld hebben we een remise genomen naar het hotel.
Een remise is een soort van taxi die je op voorhand betaalt en die niet met een meter werkt maar volgens afstand. Omdat we nog geen pesos op zak hadden, en de man van de remise een credit card wel zag zitten, leek ons dat een heel handige oplossing. Niet alleen handig zo bleek, maar ook snel, comfortabel en gezellig want de chauffeur en Marleen hebben er op los gebabbeld.
Het logies, dat echt in het centrum ligt, in een zijstraat van de breedste laan ter wereld, blijkt - althans in het donker - in een grimmige en nogal vervallen straat te liggen. Er is ook nergens een aanduiding van B&B of logies te zien. Enkel een man in een t-shirt die in een deuropening staat is het enige teken van leven. Die man blijkt de concierge te zijn, en was ons aan het opwachten. Hij begeleidt ons door een oude maar heel mooie gang naar een oude lift, zo eentje met van die metalen hekdeurtjes waar we met z'n drieën maar net in passen. Onze verblijfplaats blijkt een mooi en heel sfeervol appartement te zijn in koloniale stijl dat we op het eerste zicht helemaal voor ons alleen hebben.

Deze morgen, na een verzorgd ontbijt, zijn we dan op pad getrokken. In eerste instantie om aan geld te geraken, en dat blijkt al snel een veel moeilijker opdracht dan oorspronkelijk gedacht. Ons plan om met onze bankkaarten geld af te halen bij een bank, dat blijkt niet echt te werken. Enkel via bankautomaten lukt het, maar met een maximum van 2000 ARS (zo'n 118 €) , met een kost van maar liefst 92 ARS is geld afhalen hier een kostelijke hobby. Maar we hebben geen keuze, dus halen we maar al direct met 2 kaarten het maximum uit de muur.

Dan zijn de eerste geocaches aan de beurt. De eerste, aan het parlementsgebouw wordt vlot gevonden. Die was trouwens dichtbij de plek waar we vanavond naar een Tango-show willen gaan kijken.

Hierna gaat het via de avenida de Mayo naar de plaza de Mayo, waar het presidentieel paleis gelegen is. Dat gebouw heeft een roze kleur, en daar zit een heel verhaal achter blijkbaar. Het plein is ook de plaats waar er tegen vanalles en nog wat geprotesteerd kan worden. Dat gebeurt dan door middel van kampementen die opgetrokken worden, tot spandoeken die aan alle omheiningen worden opgehangen. Zelfs tegen de falkland eilanden hangen er nog altijd spandoeken.

Ondertussen is het kwik al boven de 30° geklommen (de taxi-chauffeur had het over 34° voor vandaag, onze internet-weer-app houdt het op 32°), en in de zon is het echt bakken en braden nu. We proberen de schaduwkant van de gebouwen te gebruiken, maar onze volgende bestemming is de havenbuurt, en de gerenoveerde kaaien bieden weinig schaduw. Hoe leuk de terrasjes ook ogen, we volgen de rest van het lokale cliênteel naar de ge-airconditioneerde binnenzaal van ons lunch-restaurant, een welkome verkoeling.

Na de relatieve rust aan de oude havenkaaien gaat de route terug over de overvolle boulevards en winkelstraten. Een luidruchtige wirwar van heel deftig geklede dames en zakenmannen, krantenstalletjes, schoolkinderen, politie-agenten en soms gevaaorrlijk slecht onderhouden voetpaden.
We komen langs de obelisk. Een grote witte ... ehm .. obelisk dus, die in het midden van de avenida 9 de julio staat. Die avenida is de breedste laan ter wereld blijkbaar, en het is inderdaad ook een indrukwekkend brede baan die je gegarandeerd in 2 keer moet oversteken. Eerst heb je de buitenbaan van een rijstrook of 3 a 4 die gescheiden wordt van een al even brede binnenbaan door een strookje groen. In het midden heb je een aparte busbaan met busstations en al, en dan begint aan de andere kant terug dezelfde herhaling van rijstroken. Laatste stop is het teatro Colon. Een heel groot, oud en statig theater-gebouw.

De attractie voor vanavond wordt echter een authentieke tango-avond. Een attractie die weliswaar top dollar betaald wordt (en dat mag je best letterlijk nemen, want de prijzen worden standaard in USD vermeld) maar tot Marleens grote verbazing en vreugde kreeg ze daarnet wel een soort van last minute korting tijdens de telefonische reservatie. We worden zelfs opgepikt aan het appartement.

Morgen doen we op onze laatste dag van Buenos Aires enkele andere wijken die nog de moeite zijn, en die wat verder weg liggen. Morgenavond vertrekken we dan met de nachtbus richting Posadas. Dat is de stad aan de grens met Paraguay, waar we normaal gezien na een rit van een uur of 12 zullen aankomen.

Ik onthoud vooral dat onze eerste dag Argentinië niet zozeer een cultuurshock maar wel een temperatuurshock was. M'n zweetklieren zweten er nog van.

Buenos Aires at last

De stewardessen haasten zich om de restjes van onze laatste maaltijd af te ruimen vooraleer het vliegtuig z'n daling naar Buenos Aires Ezeiza inzet.
Het is me het dagje al wel geweest, maar uiteindelijk lijkt het er op dat we met zo'n 12 uur vertraging op onze bestemming gaan geraken, en dat is nog niet zo dramatisch. 
We kijken er naar uit om echt aan onze vakantie te beginnen. Stadsverkenning van Buenos Aires staat morgen eerst op het programma.  En stadsverkenning a la Marleen en Rudy dat is gegarandeerd veel wandelen, hier en daar een geocache meepikken en genieten van de pittoreske of culturele hotspots die we op onze tocht tegenkomen.
Maar da's voor morgen. Eerst nog wel even aan geld komen, op een zondagavond... en dan tot aan onze b&b geraken. Hoe, dat zien we wel...

Geraken we weg uit Europa?

Korte nacht...rond 7 u gewekt, ze wisten nog niets maar was enkel om ons te laten weten dat we konden ontbijten. Vooruit dan maar. Tussen een horde Japanners zagen we hier en daar al medereizigers volledig gepakt klaarzitten. Rudy hoorde geruchten als zouden we om 9 u vertrekken naar Barajas. Jawel, de receptie heeft bevestigd: binnen 30 min vertrekken we naar luchthaven, maar benieuwd welk nieuws we daar gaan vernemen. Wie weet welke omzwervingen we nog gaan moeten doen. Komt bekend voor, Lies?

Jawel...nachtje Madrid

Het is nu 2 uur 's nachts en we zitten net in onze 4 * kamer van Madrid airport...geen idee wanneer we morgen terug vertrekken en of we wel gaan vertrekken. Tot zover dus onze 1ste reisdag. Sebiet toch nog paar uurtjes proberen te slapen, als diene dronken Spanjaard van paar kamers verder niet weer een gitaar concert komt geven op de gang. Het wordt precies hoe langer hoe zotter. Waar zijn we aan begonnen? Madre mía!

Gestrand in Madrid ??

Vliegen... het is toch altijd een beetje avontuur. Deze middag waren we ondanks de plensende regen goedgeluimd aan de trek naar het Amerikaanse continent begonnen. We waren onder de indruk van de spiksplinternieuwe faciliteiten op Zaventem en de moderne security check die bijna volledig verlaten was maakte van dat lastig karweitje nu een bijna relaxte ervaring.
De vlucht naar Madrid was gewoontjes maar ok, met vriendelijke bediening en een heel te flets broodje.
Na een fikse wandeling van een half uurtje van de ene naar de andere terminal hadden we nog ruimschoots de tijd vooraleer we de belachelijk lange boardingrij moesten vervoegen. 
De fun begon pas toen iedereen na een kleine drie kwartier eindelijk ingescheept was. Dan kwam namelijk de melding dat er een defect is aan het vliegtuig en dat ze het over een uur hopen gerepareerd te hebben maar dat ondertussen iedereen moest uitstappen. Spaans gegrom alom en heel de meute terug de airbus uit. Het is nu half een 's nachts en we zitten hier nu met zn 300 in een gesloten luchthaven. ..

Vamos a Paragonia !

Zaterdag is het dan eindelijk zo ver. De langverwachte reis naar Zuid-Amerika waar we al zo lang naar uitgekeken hebben, kan dan van start gaan.
Met wat puzzelwerk en planning zijn we er in geslaagd om 2 bestemmingen die we graag zouden doen te combineren in één reis. Die bestemmingen zijn Patagonië en Paraguay, dus hebben we onze reis maar Paragonia gedoopt.

Patagonië is geen land maar een regio die zich uitstrekt over zowel Chili als Argentinië. Het is eigenlijk de uiterste zuidpunt van het Zuid-Amerikaanse continent, en de plek die het dichtste bij Antarctica ligt. Dat is natuurlijk het vreemde aan reizen naar de andere helft van onze aardbol : de normale associatie die wij noorderlingen hebben met het Zuiden = warm, dat is ginder dus precies omgekeerd. Hoe verder we daar naar het Zuiden gaan, hoe kouder het zal worden, tot en met gletsjers en ijsbergen toe.  Ook de seizoenen zijn er omgekeerd. We zullen daar aankomen op het einde van de zomer. Hopelijk al na de drukste periode, maar toch nog met mooi weer.
Patagonië is echter voor het tweede deel van onze reis. Eerst gaan we richting Paraguay, en dat doen we via een korte city-trip stop in Buenos Aires.

Zaterdag vliegen we dus via Madrid naar de Argentijnse hoofdstad. We vliegen met Air Europa. Ons totaal onbekend, maar de kandidaten van De Mol vliegen er ook mee, dus zo slecht zal het wel niet zijn zeker ...
We hebben alle logies via het internet geboekt, en zijn zoals gewoonlijk zo veel mogelijk gegaan voor B&B's of kleinschalige hotelletjes. Zo ook in Buenos Aires, waar onze B&B al gemeld heeft dat we zondagochten na onze vlucht al onmiddellijk welkom zijn op onze kamer. Leuke attentie.