Een remise is een soort van taxi die je op voorhand betaalt en die niet met een meter werkt maar volgens afstand. Omdat we nog geen pesos op zak hadden, en de man van de remise een credit card wel zag zitten, leek ons dat een heel handige oplossing. Niet alleen handig zo bleek, maar ook snel, comfortabel en gezellig want de chauffeur en Marleen hebben er op los gebabbeld.
Het logies, dat echt in het centrum ligt, in een zijstraat van de breedste laan ter wereld, blijkt - althans in het donker - in een grimmige en nogal vervallen straat te liggen. Er is ook nergens een aanduiding van B&B of logies te zien. Enkel een man in een t-shirt die in een deuropening staat is het enige teken van leven. Die man blijkt de concierge te zijn, en was ons aan het opwachten. Hij begeleidt ons door een oude maar heel mooie gang naar een oude lift, zo eentje met van die metalen hekdeurtjes waar we met z'n drieën maar net in passen. Onze verblijfplaats blijkt een mooi en heel sfeervol appartement te zijn in koloniale stijl dat we op het eerste zicht helemaal voor ons alleen hebben.
Deze morgen, na een verzorgd ontbijt, zijn we dan op pad getrokken. In eerste instantie om aan geld te geraken, en dat blijkt al snel een veel moeilijker opdracht dan oorspronkelijk gedacht. Ons plan om met onze bankkaarten geld af te halen bij een bank, dat blijkt niet echt te werken. Enkel via bankautomaten lukt het, maar met een maximum van 2000 ARS (zo'n 118 €) , met een kost van maar liefst 92 ARS is geld afhalen hier een kostelijke hobby. Maar we hebben geen keuze, dus halen we maar al direct met 2 kaarten het maximum uit de muur.
Dan zijn de eerste geocaches aan de beurt. De eerste, aan het parlementsgebouw wordt vlot gevonden. Die was trouwens dichtbij de plek waar we vanavond naar een Tango-show willen gaan kijken.
Hierna gaat het via de avenida de Mayo naar de plaza de Mayo, waar het presidentieel paleis gelegen is. Dat gebouw heeft een roze kleur, en daar zit een heel verhaal achter blijkbaar. Het plein is ook de plaats waar er tegen vanalles en nog wat geprotesteerd kan worden. Dat gebeurt dan door middel van kampementen die opgetrokken worden, tot spandoeken die aan alle omheiningen worden opgehangen. Zelfs tegen de falkland eilanden hangen er nog altijd spandoeken.
Ondertussen is het kwik al boven de 30° geklommen (de taxi-chauffeur had het over 34° voor vandaag, onze internet-weer-app houdt het op 32°), en in de zon is het echt bakken en braden nu. We proberen de schaduwkant van de gebouwen te gebruiken, maar onze volgende bestemming is de havenbuurt, en de gerenoveerde kaaien bieden weinig schaduw. Hoe leuk de terrasjes ook ogen, we volgen de rest van het lokale cliênteel naar de ge-airconditioneerde binnenzaal van ons lunch-restaurant, een welkome verkoeling.
Na de relatieve rust aan de oude havenkaaien gaat de route terug over de overvolle boulevards en winkelstraten. Een luidruchtige wirwar van heel deftig geklede dames en zakenmannen, krantenstalletjes, schoolkinderen, politie-agenten en soms gevaaorrlijk slecht onderhouden voetpaden.
We komen langs de obelisk. Een grote witte ... ehm .. obelisk dus, die in het midden van de avenida 9 de julio staat. Die avenida is de breedste laan ter wereld blijkbaar, en het is inderdaad ook een indrukwekkend brede baan die je gegarandeerd in 2 keer moet oversteken. Eerst heb je de buitenbaan van een rijstrook of 3 a 4 die gescheiden wordt van een al even brede binnenbaan door een strookje groen. In het midden heb je een aparte busbaan met busstations en al, en dan begint aan de andere kant terug dezelfde herhaling van rijstroken. Laatste stop is het teatro Colon. Een heel groot, oud en statig theater-gebouw.
De attractie voor vanavond wordt echter een authentieke tango-avond. Een attractie die weliswaar top dollar betaald wordt (en dat mag je best letterlijk nemen, want de prijzen worden standaard in USD vermeld) maar tot Marleens grote verbazing en vreugde kreeg ze daarnet wel een soort van last minute korting tijdens de telefonische reservatie. We worden zelfs opgepikt aan het appartement.
Morgen doen we op onze laatste dag van Buenos Aires enkele andere wijken die nog de moeite zijn, en die wat verder weg liggen. Morgenavond vertrekken we dan met de nachtbus richting Posadas. Dat is de stad aan de grens met Paraguay, waar we normaal gezien na een rit van een uur of 12 zullen aankomen.
Ik onthoud vooral dat onze eerste dag Argentinië niet zozeer een cultuurshock maar wel een temperatuurshock was. M'n zweetklieren zweten er nog van.
Rudy, naast het nodige fotomateriaal, is het zéér belangrijk een voldoende grote voorraad aan drinkbaar water bij zich te hebben.
BeantwoordenVerwijderenOok als je dorst hebt, moet je veel drinken.
Het grote gevaar is dat je geen dorst hebt, maar wel snel uitdroogt zonder dit te voelen.
Daarom zie je daar ook overal mensen met hun maté zeulen.
We zijn benieuwd naar het volgende relaas van jullie avonturen.
Het ziet er daar zeer warm uit... dat doet nog extra hard snakken naar de zomer (hier vriest het weeral)! ;o) Veel plezier nog ginder en groetjes van de bengels!
BeantwoordenVerwijderen