Vandaag
was de grote dag : De Tongariro Alpine Crossing. Zeker voor Marleen
zal het toch wel een van de grotere wandelingen uit haar
wandelgeschiedenis worden.
Het
begint 's morgens al wel een beetje onheilspellend als het rond 5 uur
's morgens plots hevig begint te regenen. Gelukkig houdt het ook snel
weer op, en als we rond 6 uur opstaan, is het al terug droog.
Om
half zeven staat ons volledig Cooked breakfast met omelet,
hashbrowns, spek, worst enz.. klaar. , en om 7 uur stipt vertrekken
we met 2 busjes (we zijn met 12 wandelaars) naar het vertrek van de
route. De echte trek vangen we aan om half acht.
Het
humeur is goed, het weer ook. In de verte zijn er opklaringen te
bespeuren, het is droog, maar de toppen zitten wel volledig in de
wolken.
Na
een goed uur langs een heel mooi en heel gemakkelijk pad, komen we
langs een eerste referentiepunt, Soda Springs. De wolken komen nu
stilaan in de buurt, en het wordt dus meer en meer mistig. Het gaat
nu steiler omhoog, richting de south crater, op een pad dat ook wel
"The devil's staircase" wordt genoemd. Die staircase mag je
dan letterlijk nemen, want op vele plaatsen waren er mooie trappen
aangelegd. Zo is het wel comfortabel stijgen natuurlijk.
Nog
voor we aan de south crater zijn , is het tijd om de regenjas aan en
goed dicht te trekken, want de wind blaast de mist nu aan redelijke
snelheid tegen ons aan.
Na
de south crater, waar het mooi vlak en redelijk windstil is, komt de
laatste klim naar de Red crater. Dit is andere koek. De wolken blazen
nu met aanzienlijke snelheid horizontaal voorbij, en soms krijg je
het gevoel van door een carwash te wandelen . De graat is wel stijl,
maar ook breed en goed begaanbaar. Zonder problemen werken we ons een
weg naar de top.
Ik
zie dat Marleen haar wandelbroek voor de helft nat geworden is. En
zeggen dat zij een supersonische waterdichte broek in haar rugzak
zitten heeft. Maar met deze wind en op deze plek is het onbegonnen
werk om je te gaan omkleden.
Na
2 en een half uur komen we aan de top van de red crater aan. Die red
crater is een deel van Mount Tongariro, maar niet het hoogste punt.
Die top gaan we niet doen omdat we het zo wel zwaar genoeg vinden, en
omdat je met dit weer er toch niks van ziet.
Nu
komt normaal gezien het mooiste stuk van de wandeling, omdat je langs
de emerald lakes komt, maar het is pas als we er vlak tegen staan dat
we ze zien. We nemen er toch maar een foto van...
We
zakken nu langs een graat naar beneden. De wind is al wel een beetje
gaan liggen, maar de mist is zo mogelijk nog dikker geworden. Een
Amerikaanse man met een fluo rugzak, en een Britse jonge vrouw met
dito jas, lijken soms wel in het ijle voor ons uit te zweven.
Het
gaat nu door de mist via een zeer goed onderhouden pad verder naar
beneden. Onderweg komen we een Nederlands koppel tegen dat de
4-daagse Northern Circuit aan het wandelen is, en ze vragen zich af
of ze de hut die we verondersteld worden tegen te komen niet gemist
hebben. Als we echter na een bocht de mist even zien optrekken, zien
we plots de hut recht voor ons uit liggen. Het klaart nu verder uit,
en als we ons op het terras van de hut zetten voor onze picknick,
krijgen we zelfs een prachtig uitzicht over de vallei voorgeschoteld.
Na
de picknick zetten we onze weg bergaf voort. Van mist is nu geen
sprake meer, al hangt die nog steeds rond de berg, want de toppen van
de twee vulkanen zullen we niet te zien krijgen.
De
zon breekt zelfs af en toe eens door, en we halen onze schade in wat
betreft foto's nemen. Na een tijdje bereiken we de boomgrens, en ja
hoor, daar zijn ze weer : de krekels met hun oorverdovend getsjirp.
Die hadden we nog niet gemist.
Iets
voor 2 uur komen we aan het einde van de route, waar een parking is
met een schuilhut.
En
ja hoor, 5 minuten later begint het te regenen...
