Vandaag gaan zeekayakken voor de kust van het Abel Tasman National Park. Het is stralend weer, er is geen wolkje aan de lucht, en het belooft heel warm te worden. Echt ideaal kayak-weer.
Na het ontbijt zetten we onze camper eerst op de parking van de kayakfirma, want we blijven vannacht overnachten op een woonboot in het nationaal park. Dan krijgen we allemaal een reddingsvest, en mogen we allemaal in de watertaxi plaatsnemen, die voor alle duidelijkheid voor de deur op een trailer staat en getrokken wordt door een tractor.
Zo'n taxi is een soort van grote speedboat, en voor de deur staan er zo 4 te wachten. Als iedereen aan boord is rijdt de tractor het strand op en laat zo de boot te water. Na enkele tussenstopjes om een gespleten rots en enkele zeehonden te bekijken varen we in snel tempo een heel eind naar het noorden, tot we aan een van de vele strandjes komen, waar de kayaks op ons liggen te wachten. Nu volgt er weer een hele briefing, over veiligheid, over de uitrusting, kayaktechniek, enz...
We zijn met zo'n 12 deelnemers, maar wij zijn blijkbaar de enigen die zullen blijven overnachten. De anderen gaan 's avond met de watertaxi mee terug, terwijl wij de volgende te voet door het nationaal park terug naar Marau zullen wandelen.
De zee is ontzettend kalm, en er is nauwelijks een golfje te bespeuren. Het te water gaan gaat dus ook als vanzelf, en voor we het weten zitten we op zee. Het grote verschil tussen een zeekayak en een rivierkayak (afgezien van de grootte, een zeekayak is wat groter), is dat een zeekayak een roer heeft achteraan, dat je met je voeten moet bedienen. Je moet dus niet sturen met je peddel, want dat gaat blijkbaar ook niet echt, maar wel met je roer, en dat is echt wel wennen, temeer omdat je de neiging hebt om je af te duwen met je voet als je wat meer kracht wil zetten, en dan duw je dus automatisch op je roer...
Het gaat al bij al heel vlot, en de begeleider maakt er een leuke boel van. Hij vertelt op een heel sappige manier allerlei verhalen over de streek, over de geschiedenis en nog zo veel meer. Het is zo'n echte cool dude, die echter goed lijkt te weten waar hij mee bezig is. Het boezemt vertrouwen in.
Rond de middag stoppen we ergens aan een van de paradijselijke inhammetjes met goudgeel strand. Er worden sandwiches, muffins, én een vuur voor koffie en thee bovengehaald. Het is echt een zalige plaats.
Na de lunch vervolgen we onze tocht, en als in de verte onze eindbestemming in zicht komt, wil onze begeleider iets extra proberen. Omdat er een zeebriesje opgestoken is, gaan we "zeilen" ! We manouvreren alle kayaks naast mekaar, en houden ze stevig vast zodat we één groot vlot vormen. Dan haalt Jeremy een zeil boven dat we aan 2 peddels bevestigen, en door 2 mannen omhoog gehouden wordt. De onderkant wordt door de vrouwen vooraan vastgehouden, en het werkt tot m'n grote verbazing enorm goed. We kunnen zelfs gewoon de koers bepalen met ons roer. "Everybody right foot ! ", en daar gaan we... fantastisch.
We eindigen de kayak-tocht in Anchorage bay. Een van de vele idyllische en paradijselijke baaien langs de kust van het nationaal park. In die baai ligt ook ons logies te drijven : een grote motor-catamaran die omgebouwd is tot hostel, de "Aquapackers".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten