vrijdag 11 maart 2016

Ice ice baby

Ziezo, we hebben de laatste refugio bereikt. Het wandelwerk in Torres del paine zit er op. Het is een bewogen tocht geweest. Doordat ik eigenlijk vanaf de eerste moment ziek was (een of andere longinfectie of bronchitis of iets) heb ik iedere dag wel koorts gehad en bij iedere stijging zakte het tempo tot bijna nul omdat ik niet genoeg adem kreeg. Hierdoor hebben we wel enkele stukjes moeten skippen. Dat neemt niet weg dat we ondanks alles ook wel geluk hebben gehad. Met het weer bijvoorbeeld. Maar ook met de logistiek, en met de fijne mensen die we hebben leren kennen.
Nu zitten we dus in refugio Grey, gelegen aan de basis van de gelijknamige gletsjer en bijbehorend gigantisch gletsjermeer.
We moeten hier natuurlijk ook nog weg geraken en dat doen we dus in stijl: met een catamaran, die toeristen van een hotel aan de andere kant van het meer een gletsjertocht aanbiedt. Die boot meert even aan bij de hut zodat we kunnen opstappen en laveert dan langs de vele ijsschotsen die op het meer drijven om dan vlak langs de 3 gletsjertongen te manouvreren.
Het zicht is impressionant. De muren van ijs torenen boven de boot uit. Wat mij vooral opvalt is de mooie soms echt felblauwe kleur van het ijs. Het zijn abstracte kunstwerken van een zeldzame schoonheid.  Op het dek van de catamaran klikken de sluiters van alle mogelijke verschillende fototoestellen en worden de eeuwenoude ijsmassa's vereeuwigd in talloze selfies. Om het ijsfestijn helemaal met een knaller af te sluiten vist de bemanning een klein ijsblok uit het water om voor iedereen een pisco sour te bereiden (een lokale cocktail) met echt gletsjerijs !
Dan zet de kapitein koers naar de overkant van het meer, een tocht van uurtje. Ik had het al gemerkt aan hoger wordende golven maar als we uitstappen aan een heel uitgestrekte zandbank is ie er dan : de patagonische wind. Twintig minuten moeten we ons richting de parking beuken.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten